Od niepamiętnych czasów przydrożne kapliczki, krzyże i figury święte wrastały w krajobraz Polski, będąc symbolem naszej przynależności religijnej, świadectwem przywiązania do tradycji jak i wyrazem wiary minionych pokoleń. Stawiane były przez ludzi na skrzyżowaniach dróg, w miejscach ważnych wydarzeń dla społeczności lokalnej lub objawień religijnych. Ludzie pragnęli w taki sposób mieć na ziemi namiastkę sacrum. W ten sposób także ubogacali przestrzeń, w której żyli o wartości religijne, wyrażające się obecnością Boga. Pragnęli również chronić swoje otoczenie przed złem, przed wpływami szatana.
Często obiekty te były i są nadal miejscem wspólnej modlitwy podczas obrzędów religijnych sprawowanych poza kościołem. Kiedyś dla licznych wędrowców były drogowskazami; były również miejscami upamiętniającymi uczestników powstań i walk narodowo-wyzwoleńczych, a więc też miejscami o znaczeniu patriotycznym…
Pełnią one ważną rolę w polskim krajobrazie kulturowym. Można zaobserwować, że obecność kapliczek, krzyży i figur świętych wywołuje w przechodniach zdejmowanie czapek z głów, wykonywanie znaku krzyża jak i przyklęknięcia i modlitwę.
Obiekty te, zwane „obiektami małej architektury”, reprezentują ogromne bogactwo form architektonicznych.
Tradycja budowania kapliczek jest nadal żywa, ciągle wznoszone są nowe obiekty tego typu.
Są one pomnikami sakralnej kultury i świadkami naszych dziejów… choć występują też w innych krajach europejskich.